مهربانی‌های کوچک زندگی، حرف جدیدی نیست. سنتی است که سالهاست در همه‌ جای دنیا رایج است. محبت کردن به کسانی که الزاماً نمی‌توانند محبت ما را جبران کنند و حتی شاید هرگز ما را نبینند و نشناسند تا برایمان کاری انجام دهند.

زمانی، خریدن یک یا چند تنور نان نانوایی، سنت رایجی بود و حتی خیلی از ما، برای رفع مشکلاتمان، چنین نذری می‌کردیم. مهم نبود که چه کسی نان را می‌خرد. ثروتمند است یا فقیر. من را می‌شناسد یا نه. مهم این بود که در لحظه‌ای که پول را از جیبش در می‌آورد تا قیمت نان را حساب کند، می‌گفتند: امروز، چوب خط نانوایی را یک نفر خریده است.

نمی‌توان انکار کرد که به تدریج، ما نسبت به هم نامهربان‌تر شده‌ایم. خودمان را بیشتر از دیگران می‌بینیم. نمی‌توانیم بگوییم «مردم نامهربان‌تر شده اند». چون مردم، چیزی خارج از جمع ما نیستند: مردم، همان خودمان هستیم.

اسلام برنامه تکامل و تعالی انسان است. زیر بنا و اساس این برنامه و این مکتب محبت است. مسئله محبت به اندازه ای در تحقق برنامه هایی که اسلام برای پیشرفت جامعه انسانی است پیش بینی کرده، مفید است که پیشوایان دین آن را اساس و پایه بلکه خود دین دانسته اند. امام صادق (ع) فرمودند: آیا دین به جز محبت و مهرورزی است ؟! خدایی را که دین معرفی می کند بالاترین مرتبه محبت و مهرورزی را نسبت به موجودات به ویژه انسانها دارد. از این رو اولین صفتی که مسلمانها در جمله ای که همیشه و هر روز بارها و بارها موظف اند آن را تکرار کنند بلکه در ابتدای هر کلام و هر کاری به زبان آورند، صفت مهربانی و مهرورزی او نسبت به موجودات عالم و انسان است. در کلمه « بسم الله الرحمن الرحیم» که برنامه افتتاحیه تمام مسلمانان است . بعد از نام خدا یعنی الله دو صفت رحمان و رحیم باید گفته شود و همیشه محبت او مورد توجه باشد ، زیرا او مهربانترین مهربانان است و همین لطف و مهربانی به انسانها بلکه به موجودات، عامل خلقت آنان و گستردن نظام هستی شده است.

با توجه به اين مطالب مى‏توان محبت را به دو گونه تقسيم كرد و احكام مختص و مشترك هر يك از آنها را بيان نمود: محبت يا محبت موجود ناقص و فقير به كمال است و يا محبت موجود كامل و غنى به كمال در هر صورت، محبوب، كمال است.

مهربانی می‌تواند سالها به طول عمر شما اضافه کند