شعر در مورد احترام
چهارشنبه 24 آبان 1396
9:08
[ ]
دل ندارد تاب دیدن، اشـــک را ، بر دیــده ای
من چه خوشحالم نشـــاندم خنده ای بر چهره ای
هر که آمد دل شکســـت ،اشکم چو دید،خوشحال شد
خوش به حالم من بخندانــــدم دلی، بیچــــاره ای
دیدم او خوشحال و خندان گشته چون خارم بکرد
جز سکوتم من ندیدم ،یک جواب ،بیـــکاره ای!؟
یک سگی آمد گرفت دنــــــدان قهرش پای من
گر بگیرم پای او قطعاً شـــــــوم دیوانـــــه ای
هر کسی دشنام داد در رنجشی سوزد نهـــــان
من دعاگویش شوم،تا او شــــــــــــود دُردانه ای
گاه آن آدم کند یک ادعا در احتــــــــــــــــــرام
خود بلنگد بی هنر باشد شـــود خمـــــپاره ای
هر که دیدم لاف زد از دین و گاهی احــتـرام
خود سیه کاری بشد،یا عاقبـــت افـــــسانه ای
سر به ابرست او دوچشمش آسمان ها میـرود
خود ببیند یک کبوتر یا فلان پروانـــــــــه ای
آنکه با چشمان خود بینا به خار است گل ندید
با دو پایش زد به ریشه له بـــکرد آلالــــــه ای
(2)
آدمی را احترامی واجب است جان شســـــــته ای؟!
گر گذاری احترامی ، پُشت پایی پُخـــــــته ای
جان وگر گفتی، نیوشی ،جان فدایت میکــنند
گر بگویی هان،تو خود از بی وفایی گفته ای
در الفبا حرفها باهم شـــــــــود یکتا لغـــــــت
این لغتها را به جانها ،همدگر را سُفتـــه ایم
آدمی در این زبانش خفته است ای نازنیــــن
حرف مفتی گر بگویی شخصیت را رُفته ای
گر تو میگویی که عندی با مرامی ،آدمـــــــی
در زمین نیکی کنی ،در جای جانان خفته ای
هر چه کردم احترامی ،بیشتر گشتـــــــم زبون
بعد از این سنگت زنم مانند ماران گشـــته ای
در کنارش سایه ای آلاله دارد بهر دوســــــــت
دوستی پایان گرفت ، برخان عقرب رَفتـه ای
[ بازدید : 89 ] [ امتیاز : 3 ] [ نظر شما : ]
