| سهل باشد گر کنند افتادگان افتادگی | مهربانی و تواضع از بزرگان خوش نماست |
لذت فقر چو باده ست که پستی جوید |
که همه عاشق سجده ست و تواضع سرمست |
تا بدانی که تکبر همه از بی مزگیست |
پس سزای متکبر سر بی ذوق بس است |
گریه شمع همه شب نه کی از درد سرست |
چون ز سر رست همه نور شد از گریه برست |
از خدا خواهیم توفیق ادب
بی ادب محروم ماند از لطف رب
بی ادب تنها نه خود را داشت بد
بلکه آتش در همه آفاق زد
از ادب پرنور گشته‌ست این فلک
وز ادب معصوم و پاک آمد ملک
بد ز گستاخی کسوف آفتاب
شد عزازیلی ز جرات رد باب
با ادب باش که تکلیف جوانان ادب است
فرق مابین بنی آدم وحیوان ادب است
پادشا بر كام هاى دل كه باشد؟ پارسا
پارسا شو تا شوى بر هر مرادى پادشا
پارسا شو تا بباشى پادشا بر آرزو
کارزو هرگز نباشد پادشا بر پارسا
پادشا گشت آرزو بر تو ز بي باكى تو
جان و دل بايدت داد اين پادشا را باژ و سا
به نظر حقیر خویشتن داری است که راز سعادت انسان است می توان از آن به تقوا یا پر هیز کاری نیز تعبیر کرد گاهی فکر می کنم راستی چه می تواند آدمی را به آرامشی عمیق برساند؟
داد معشوقه به عاشق پیغام
که کند مادر تو با من جنگ
هرکجا بیندم از دور کند
چهره پرچین و جبین پر آژنگ
با نگاه غضب آلود زند
بر دل نازک من تیر خدنگ
مادر سنگ دلت تا زنده است
شهد در کام من و توست شرنگ
نشوم یکدل و یکرنگ تو را
تا نسازی دل او از خون رنگ
خلق خوش درخانواده میکند اثر خلق خوش در زندگی شیرین بود مثل شکر
تاتوانی ای برادرخلق نیکو پیشه کن خلق نیکو مار را ز لانه اش آرد به در
خلق زشت وخشم ویکی هرگزندارد مشتری بشنو از من کن زبد خلقی وآزینه حذر
شب که منزل می روی با نیت نیکو برو تا شوی با خلق خوب همسر خود رو برو
